1.Jakie kontrolery mają dyski twarde ?                                                                         2.Jak wyglądają kontolery dysków?

• ATA (ang. Advanced Technology Attachments) – interfejs systemowy w komputerach klasy PC i Amiga przeznaczony do komunikacji z dyskami twardymi zaproponowany w 1983 przez firmę Compaq. Używa się także zamiennie skrótu IDE (ang. Integrated Drive Electronics), od 2003 roku (kiedy wprowadzono Serial ATA) standard ten jest określany jako PATA (od "Parallel ATA").

• HHD (ang. Hybrid Hard Disk) – komputerowy hybrydowy 'dysk twardy'. Podstawę konstrukcji stanowi tradycyjny dysk twardy, w którego obudowie umieszczono moduł pamięci flash typu SLC NAND (stosowaną m.in. w dyskach SSD, pendrive'ach i kartach pamięci). Dysk ten jest połączeniem tych dwóch typów pamięci, łączącym zalety obydwu technologii: szybkość odczytu i dostępu do danych pamięci flash oraz pojemność 'zwykłego' dysku twardego. Dyski HHD współpracują z interfejsem SATA.

• Master Boot Record, MBR – główny rekord startowy, struktura danych zapisana w pierwszym sektorze dysku twardego. Nazywany też Master Boot Block. Zawiera program rozruchowy oraz tablicę partycji.
  MBR znajduje się na pierwszej ścieżce, w pierwszym cylindrze, w pierwszym sektorze dysku (CHS – 0, 0, 1), zajmuje jeden sektor (512 bajtów), jego struktura zmieniała się wraz z rozwojem techniki komputerowej. W klasycznym MBR pierwsze 446 bajtów zajmuje program rozruchowy (ang. bootloader). Druga część MBR to czteroelementowa tablica partycji – opisująca podział dysku na partycje, każda po 16 bajtów. MBR kończą 2 bajty sygnatury rozruchu (boot signature) szesnastkowo 0x55 0xAA.

• RAID (ang. Redundant Array of Independent Disks, Nadmiarowa macierz niezależnych dysków) – polega na współpracy dwóch lub więcej dysków twardych w taki sposób, aby zapewnić dodatkowe możliwości, nieosiągalne przy użyciu jednego dysku jak i kilku dysków podłączonych jako oddzielne.

• Serial ATA (ang. Serial Advanced Technology Attachment, SATA) – szeregowa magistrala komputerowa, opracowana i certyfikowana przez SATA-IO[1], służąca do komunikacji pomiędzy adapterami magistrali hosta (HBA) a urządzeniami pamięci masowej, takimi jak dyski twarde, SSD, napędy optyczne i taśmowe. SATA jest bezpośrednim następcą równoległej magistrali ATA.

   

• SCSI (skrót z ang. Small Computer Systems Interface) – równoległa magistrala danych przeznaczona do przesyłania danych między urządzeniami.

  System SCSI do niedawna był powszechnie wykorzystywany głównie w wysokiej klasy serwerach i stacjach roboczych. Obecnie jest on stopniowo wypierany przez nowszy interfejs SAS. Tańsze komputery domowe wykorzystują przeważnie standard Serial ATA II, który i tak jest szybszy od SCSI (wcześniej najpowszechniejszy był standard ATA/IDE).

• Serial Attached SCSI (SAS) - interfejs komunikacyjny, będący następcą SCSI, używany do podłączania napędów (głównie dysków twardych). Stosowany przede wszystkim w serwerach.

  SAS jest częściowo kompatybilny z SATA - dyski SATA prawidłowo współpracują z kontrolerami SAS.

• Fibre Channel – standard magistrali szeregowej definiujący wielowarstwową architekturę, która służy do przesyłania danych przez sieć.

  Fibre Channel definiuje atrybuty warstwy fizycznej, transportowej a także obsługę protokołów wyższych warstw takich jak TCP/IP, SCSI-3 i innych. Jest stosowany w sieciach SAN. Niezależnie od nazwy, Fibre Channel pracuje zarówno na połączeniach galwanicznych (prawie zawsze miedzianych) jak i światłowodach.

• S.M.A.R.T. (ang. Self-Monitoring, Analysis and Reporting Technology) – system monitorowania i powiadamiania o błędach działania twardego dysku.

  Technologia ta została zaimplementowana w dyskach ATA-3, późniejszych ATA (czyli IDE), ATAPI oraz SCSI-3, aby zwiększyć bezpieczeństwo składowanych danych. Dzięki niej dysk potrafi ocenić swój stan i jeśli awaria jest wysoce prawdopodobna zaalarmować system operacyjny i użytkownika komputera. System zapewnia skuteczne ostrzeganie o zbliżającej się awarii w około 30 do 40% przypadków.